افراد درونگرا چه خصوصیات اخلاقی دارند؟

درون‌گرایی یعنی چه؟

درون‌گرایی یک ویژگی شخصیتی است که با تمایل به احساسات درونی، به‌جای محرک‌های بیرونی، بروز پیدا می‌کند. ما اغلب عادت داریم که افراد درون‌گرا و برونگرا دو گروه متضاد با یکدیگر در نظر بگیریم، حال‌آنکه خیلی کم پیش می‌آید فردی ۱۰۰ درصد درون‌گرا یا برونگرا از آب دربیاید. معمولاً بیش‌تر مردم ازنظر این ویژگی، نزدیک به میانه‌ی طیف قرار دارند.

در دنیای واقعی، درون‌گراها ۲۵ تا ۴۰ درصد جمعیت را به خود اختصاص می‌دهند که خیلی هم کم نیست. علی‌رغم فراوانی قابل‌توجه این ویژگی شخصیتی، هنوز هم باورهای نادرست بسیاری در مورد افراد درون‌گرا بین مردم رواج دارد. مهم است بدانیم که درون‌گرایی معادل یا هم‌معنی با «اضطراب اجتماعی» و یا «خجالتی بودن» نیست. افراد درون‌گرا لزوماً قرار نیست اضطراب اجتماعی داشته باشند. اگر هم داشته باشند، صفتی نیست که بخواهیم آن را به ویژگی شخصیتی‌شان پیوند دهیم.

افراد درون‌گرا چه کسانی هستند و چه ویژگی‌هایی دارند؟

درون‌گرایی یکی از ویژگی‌ها یا صفت‌های شخصیتی اصلی است که در بسیاری از نظریه‌های شخصیت موردبحث قرارگرفته است.

افراد درون‌گرا معمولاً ترجیح می‌دهند در لاک خودشان باشند، به احساسات درونی‌شان فکر کنند و کم‌تر سراغ محرک‌های خارجی بروند (نه این‌که اصلاً نروند).

می‌توان گفت در قطار ویژگی‌های شخصیتی، واگن اول متعلق به برونگراها بوده و واگن آخر نیز به افراد درون‌گرا تعلق دارد (شاید هم برعکس)؛ اما می‌دانیم که این دو واگن معمولاً خالی هستند و بیش‌تر افرادی که باید در این قسمت از قطار بنشینند، ترجیح می‌دهند در واگن‌های وسطی مستقر شوند، حتی اگر مجبور باشند سر پا بایستند.

دو اصطلاح درون‌گرایی و برونگرایی به دنبال مطالعات ارزشمند «کارل یونگ» کم‌کم در سطح جامعه مطرح‌شدند. این دو ویژگی بعدها به پایه‌های اساسی نظریه‌های مهمی نظیر «پنج عامل بزرگ شخصیت» تبدیل گشتند. به‌علاوه، درون‌گرایی – برونگرایی یکی از چهار بعد اصلی است که در «آزمون شخصیت مایرز بریگز» مورد ارزیابی قرار می‌گیرد. مطابق با بسیاری از نظریه‌های شخصیت، هرکسی درصدی از درون‌گرایی و برونگرایی را در خود دارد؛ اما در اکثر مواقع ما ترجیح می‌دهیم که بیش‌تر سراغ یکی از این دو بعد برویم.

افراد درون‌گرا معمولاً آرام‌تر، ساکت‌تر و خویشتن‌نگر هستند. برخلاف درون‌گرایان که انرژی خود را از تعاملات اجتماعی به دست می‌آورند، افراد درون‌گرا باید در چنین مواقعی از جیب خود انرژی هزینه کنند. درون‌گرایان پس از شرکت در یک مهمانی شلوغ یا بیرون رفتن با دوستانشان، ترجیح می‌دهند که مدتی را در خلوت خود گذرانیده و تجدیدقوا کنند.

حال که دانستیم افراد درون‌گرا چه کسانی هستند و چه می‌کنند، بهتر است به علت بروز این خصوصیت در آن‌ها بپردازیم.

همه چیز درباره افراد درونگرا

افراد درون‌گرا چرا درون‌گرا شده‌اند؟

به‌منظور درک علت بروز صفت درون‌گرایی و برونگرایی در افراد، باید درک اولیه‌ای از پاسخ‌های فیزیولوژیک یا طبیعی بدن به موقعیت‌های مختلف داشته باشیم. کیفیت پاسخ بدن هر یک از ما به محرک‌های بیرونی نقش تعیین‌کننده‌ای در درون‌گرا یا برونگرا بودنمان دارد.

از دیدگاه علم فیزیولوژی، گروهی از سلول‌های عصبی تخصص‌یافته در داخل ساقه مغز قرار دارند که «ساخت شبکه‌ای» را تشکیل می‌دهند. ساخت شبکه‌ای بخش بسیار مهمی از مغز است که در تنظیم سطح بیداری و انتقال بین دو وضعیت خواب‌وبیدار نقش دارد.

ساخت شبکه‌ای است که تعیین می‌کند ما در حین بیداری چه مقدار اطلاعات باید از محیط اطرافمان دریافت کنیم. هرگاه ما به‌عنوان یک فرد درون‌گرا یا برونگرا با خطر مواجه شویم، ساخت شبکه‌ای دست‌به‌کار شده و سطح بیداری‌مان را افزایش می‌دهد؛ اما میزان فعالیت پایه‌ی این بخش از مغز در همه‌ی افراد یکسان نیست. بعضی از افراد ساخت شبکه‌ای بسیار فعالی دارند، حال‌آنکه در افراد دیگر، این سیستم ترجیح می‌دهد انرژی زیادی در حالت پایه مصرف نکند.

هانس آیزنک، روان‌شناس انگلیسی – آلمانی، سطح فعالیت پایه ساخت شبکه‌ای را به‌صورت زنجیره‌ای از مقادیر کم تا زیاد توصیف می‌کند. مطابق با نظریه این روان‌شناس در مورد برونگرایی:

• ۱۵ درصد افراد اساساً حداقل سطح فعالیت را در ساخت شبکه‌ای خود دارند؛ به این معنی که به میزان کم‌تری برانگیخته می‌شوند.
• ۱۵ درصد دیگر بیشینه فعالیت ساخت شبکه‌ای را به خود اختصاص داده و به‌راحتی برانگیخته می‌شوند.
• ۷۰ درصد باقی‌مانده بین دو انتهای طیف قرار می‌گیرند.

مطابق با نظریه آیزنک، افراد درون‌گرا چه کسانی هستند

آیزنک می‌گوید که افراد درون‌گرا سطوح بالاتری از برانگیختگی را دارند (برعکسش رو فکر می‌کردین؟). ازآنجایی‌که درون‌گرایان ذاتاً افراد برانگیخته‌ای هستند، سعی می‌کنند از موقعیت‌های تحریک‌کننده، اجتناب کنند. آن‌ها هوشیارتر از بقیه‌ی افراد هستند و اطلاعات بیش‌تری از محیط می‌گیرند. خلوت کردن با خود ازجمله اقداماتی است که باعث می‌شود یک فرد درون‌گرا بتواند اطلاعات دریافت‌شده را پردازش نماید.

افراد درون‌گرا چه کسانی هستند و چه ویژگی‌هایی دارند؟

خب، این همون‌جاییه که از اول چشمت داشت دنبالش می‌گشت!

۱. افراد درون‌گرا دوست دارند با خودشان خلوت کنند

اگر شما یک فرد درون‌گرا هستید، هرگاه فرصتی برای استراحت پیدا می‌کنید، اغلب ترجیح می‌دهید با خود باشید، کتاب بخوانید، بازی‌های ویدئویی انجام دهید و یا صرفاً به موسیقی گوش کنید. این زمان تنهایی، نقش بسیار مهمی در احساس سلامت عمومی‌تان بازی می‌کند؛ باوجود این‌که در بسیاری از مواقع دیگر از حضور در جمع‌های دوستانه لذت می‌برید.

۲. آن‌ها در تنهایی بهتر می‌توانند فکر کنند

شما مشکلی با جلسات و بحث‌های گروهی ندارید؛ اما اگر بخواهید به راهکاری مناسب (و خلاقانه) جهت حل یک مشکل دست‌یابید، باید کمی در خلوت فکر کنید. داشتن فرصتی برای متمرکز شدن روی موضوع در سکوت کامل باعث می‌شود که حداکثر نیروی ذهنتان را به‌کارگیرید و با رسیدن به یک ایدۀ ناب (و متعاقباً نتایج مطلوب) از خودتان ممنون باشید.

۳. افراد درون‌گرا می‌توانند رهبران خوبی باشند، اما شرط دارد

برخلاف این دیدگاه که افراد درون‌گرا آدم‌های ساکتی هستند که از عهدۀ کارهای مدیریتی برنمی‌آیند؛ تحت شرایط مناسب، درون‌گرایان می‌توانند به بهترین رهبران ممکن تبدیل شوند. اگر گروه آمادۀ هدایت‌شدن باشد (خودآغاز و یا Self-starter باشد)، در این صورت رهبر درون‌گرا می‌تواند بیشینه بهره‌برداری را – در امر هدایت – داشته باشد. مشکل فقط اینجاست که شاید گروه به یک جرقه (انرژی فعال‌سازی) جهت آغاز کار نیاز داشته باشد که فرد درون‌گرا از تأمین آن ناتوان است؛ در این صورت به یک همکار برون‌گرا احتیاج خواهیم داشت.

رهبری در افراد درونگرا به چه شکل است؟

۴. افراد درون‌گرا تمایل زیادی برای اعلام نظر خود ندارند

اگر از دورۀ ابتدایی به خاطر داشته باشید، همواره افرادی در کلاس حضور داشتند که به‌محض مطرح‌شدن سؤال – از سوی معلم – دست خود را بالابرده و برای پاسخ دادن به آن (و یا انجام کاری) داوطلب می‌شدند. برون‌گرایان عموماً می‌توانند در هر موقعیت آکادمیک و یا اجتماعی حاضر باشند. اگر شما ترجیح می‌دهید که عقب بایستید تا دیگران آغازگر کارها باشند؛ در آن صورت به‌احتمال‌قوی درون‌گرا هستید. این بدین معنی نیست که درون‌گرایان کم‌تر از دیگران می‌دانند (!)، بلکه نیازی به در مرکز توجه بودن نمی‌بینند.

۵؛ اما نظرشان برای بقیه اهمیت دارد

درست مثل قضیۀ بالا که افراد درون‌گرا کم‌تر داوطلب حضور در موقعیت‌های اجتماعی می‌شوند؛ در موقعیت‌های کم‌تر اجتماعی نیز از ارائۀ نظرات و توصیه‌های خود دریغ می‌کنند. چه یک جمع خانوادگی دور میز غذاخوری باشد؛ چه یک جلسۀ گروهی برای تصمیم‌گیری، درون‌گرایان نظراتشان را برای خود نگه‌داشته و اجازه می‌دهند دوستان برون‌گرایشان مدیریت ماجرا را بر عهده گیرند. به خاطر این مسئله و هم‌چنین به خاطر این‌که احتمالاً نظرتان از اهمیت و ارزش فراوانی برخوردار است؛ اغلب با این سؤال مواجه می‌شوید که “نظر تو چیست؟”. شاید این رفتار شما سرنخ‌هایی از میل درونی‌تان به بیان نظرات خود به دیگران می‌دهد.

۶. آن‌ها حس درونی خود را به محیط بیرون ترجیح می‌دهند

فرقی ندارد، چه داخل یک اتوبوس شلوغ باشید و چه در حال قدم زدن در یک خیابان پررفت‌وآمد؛ اگر درون‌گرا باشید به‌احتمال‌قوی دوست ندارید ارتباط چندانی با دیگران داشته باشید. در دهه‌های گذشته اگر فرد می‌خواست کم‌ترین تعامل را با غریبه‌ها داشته باشد، به‌ناچار باید سرش را پایین می‌انداخت و یا مستقیم به جلو نگاه می‌کرد. اکنون موهبتی به نام هدفون در دسترس است که مأمن امنی (البته این حشو است!) برای درون‌گرایان محسوب می‌شود. قرار هم نیست کسی بداند که آیا واقعاً دارید موسیقی گوش می‌دهید یا خیر.

۷. افراد درون‌گرا از آدم‌های عصبانی دوری می‌کنند

شما احتمالاً ترجیح می‌دهید که از افراد بدخلق دوری‌کنید؛ حتی اگر فرد در آن لحظه به‌طور مستقیم از کس و یا چیزی عصبانی نباشد. بر اساس مطالعه‌ای که مارتا پوناری (Marta Ponari) و همکارانش از دانشگاه کالج لندن (University College London) انجام داده‌اند؛ افراد درون‌گرا در بروز دادن “اثر پیروی از نگاه” (Gaze-Cueing Effect) چندان موفق نیستند. این اثر را می‌توان چنین تعریف کرد؛ اگر در صفحۀ کامپیوتر تصویری از چهرۀ یک فرد و یک هدف دیداری (برای مثال حرف T) برای مدت‌زمان بسیار کوتاهی به نمایش درآید (نیم ثانیه) و از شما خواسته شود که موقعیت آن هدف را نسبت به چهرۀ فرد مشخص کنید، جهت نگاه فرد در تصمیم شما تأثیرگذار خواهد بود.

برای مثال اگر هدف در سمت راست و جهت نگاه چهره به سمت چپ باشد، شما به‌احتمال‌قوی جهت نگاه فرد را دنبال خواهید کرد؛ نه جهت هدف را و بنابراین گول خواهید خورد! درون‌گراها این اثر را مشابه افراد برون‌گرا بروز می‌دهند؛ با این تفاوت که اگر چهرۀ فرد عصبانی باشد، آن‌ها این اثر را بروز نداده و از جهت نگاه فرد عصبی پیروی نخواهند کرد؛ به‌عبارت‌دیگر افراد درون‌گرا دوست ندارند به کسی که خشمگین به نظر می‌رسد نگاه کنند. این می‌تواند به این دلیل باشد که افراد درون‌گرا نسبت به ارزیابی‌های بالقوه منفی، حساس‌تر هستند. اگر شما فکر کنید که عصبانیت یک شخص متوجه حال شماست (از دست شما خشمگین است) نگاه وی برای شما نوعی تهدید محسوب خواهد شد (به یاد بیاورید هنگامی را که معلم از دستتان عصبانی می‌شد به‌جای نگاه به چهرۀ وی به درودیوار زل می‌زدید).

ویژگی های افراد درونگرا

۸. خیلی خوب به پیام‌ها جواب می‌دهند، اما دوست ندارند آغازگر مکالمه باشند

در شرایط یکسان (ازنظر سایر متغیرها)، درون‌گراها عموماً به‌صورت داوطلبانه آغازگر تعاملات اجتماعی راه دور – تماس، پیامک، ایمیل – نیستند. این افراد اگر حتی چند دقیقه وقت اضافی پیدا کنند آن را با زنگ زدن به دوستشان به هدر نمی‌دهند (ازنظر خودشان). این قضیه برای ایمیل، پیامک و سایر تعاملات متنی نیز صادق است؛ اما نسبت به این تماس‌ها واکنش نشان می‌دهند (جواب می‌دهند). اگر شما واقعاً درون‌گرا هستید؛ در آن صورت باید از این قبیل شغل‌ها که مستلزم تماس با دیگران است، مانند بازاریابی تلفنی، بیزار باشید. اگر چاره‌ای نباشد و مجبور به آغاز نوعی ارتباط با دیگران باشید؛ برای مثال بخواهید دوستانتان را به یک رویداد اجتماعی دعوت کنید (مثل گرد هم‌آیی دوستانه)، این کار را اغلب از طریق فضای مجازی انجام می‌دهید؛ نه این‌که با دوستتان تماس تلفنی حاصل کرده و او را به گرد هم‌آیی در فلان جا دعوت کنید.

۹. افراد درون‌گرا به‌راحتی نمی‌توانند سر صحبت را با غریبه‌ها باز کنند

شاید برایتان غیرممکن باشد که خودتان را جای آن شخص پرحرفی که در صف خرید با این‌وآن راجع به آب‌وهوا صحبت می‌کند، بگذارید. اگر دیر کرده‌اید و یا استرس دارید، این اطلاعات را در اختیار دیگران (افراد عام) قرار نمی‌دهید و مشکلات را به‌آرامی در ذهنتان مرور می‌کنید. به‌هرحال سایر افراد حاضر در آن محل نخواهند دانست که شما در حال اندیشیدن به چه هستید؛ مگر آن‌که آن‌قدر با ایشان احساس نزدیکی کنید که بخواهید وارد صحبت شوید.

درون‌گرا بودن مسلماً مزایای خاص خود را دارد

یکی این‌که کم‌تر گاف اجتماعی می‌دهید؛ برای مثال ناخواسته به نظر دیگری – صرفاً به خاطر این‌که موافق نظر شما نیست – توهین نمی‌کنید؛ چراکه اصلاً با آن فرد وارد صحبت نشده‌اید. چون از گشت‌وگذار در افکارتان لذت می‌برید؛ تنهایی برایتان کم‌تر زجرآور خواهد بود، نسبت به فردی که به مصاحبت با دیگران عادت کرده است. تنها بدی قضیه این است که هرکسی شمارا نشناسد ممکن است با خود فکر کند که شما خیلی از جمع دور هستید و یا نسبت به دیگران احساس برتری می‌کنید. اگر کمی به خودتان اجازه بدهید که افکار و احساساتتان را اندکی بیشتر بروز دهید؛ خیر و سعادت هر دو عالم نصیبتان خواهد شد! نسبت به شخصیت خود وفادار بوده و از ضداجتماعی شناخته شدن در امان می‌مانید.