معنی ضرب المثل قدر عافیت کسی داند که به مصیبتی گرفتار آید

مفهوم ضرب المثل قدر عافیت کسی داند که به مصیبتی گرفتار آید

این ضرب المثل به این معنی است که انسان، زمانی ارزش نعمت هایی مانند مثل سلامتی و راحتی را که دارد می فهمد، که دچار مشکل و گرفتاری سختی شده باشد یا اینکه آن سلامتی و نعمت ها را از دست بدهد. اگرچه در این شرایط سخت و دردناک، شخص قدر نعمت های خود را درک خواهد کرد، اما در زمان‌ های عادی ممکن است قدر و ارزش نعمت هایی را که دارد هرگز نداند. این ضرب‌ المثل برای اشخاصی به کار برده می شود که قدر نعمت های خود را نمی دانند یا سعی در بهانه جویی دارند.

داستان ضرب المثل قدر عافیت کسی داند که به مصیبتی گرفتار آید

داستانی نیز برای این ضرب المثل وجود دارد که می گویند در روزگاران قدیم پادشاه و غلامی در یک کشتی نشسته بودند. غلام بیچاره در طول زندگی خود، هرگز دریا را ندیده بود و به دلیل تحمل رنج کشتی، گریه و ناراحتی می کرد و صبر و قرار نداشت. پادشاه و دیگران سعی و تلاش بسیاری کردند تا او را تسکین دهند، اما قادر به انجام آن کار نشدند. در همان کشتی یک حکیم نیز حضور داشت. حکیم رو به پادشاه کرد و گفت که اگر او اجازه دهد، می تواند غلام را به بهترین نحو ممکن ساکت کند.

پادشاه گفته حکیم را پذیرفت و حکیم از پادشاه خواست که دستور بدهد غلام را به دریا بیاندازند. پادشاه پذیرفت و دستور داد تا آن که او را به دریا انداختند. هنگامی که غلام به دریا انداخته شد چند بار به زیر آب فرو رفت و پس از مدتی به سختی و با تلاش بسیار خود را به داخل کشتی کشید. وقتی به کشتی رسید، غلام گفت که در ابتدا درد و رنج غرقه شدن را نمی دانست و ارزش سلامتی در داخل کشتی را درک نمی کرد. همچنین نمی دانست که ارزش سلامتی چقدر زیاد است، چون همیشه در حال خودخواهی و بهانه جویی بوده است.